cukiernice

cukiernice

Opublikowane 29.07.2021 przez Admin

Przesłaniało widok mgliste powietrze, ale odgłosy walki dochodziły do miejsca, w którym stała husaria.

Znaczniki do ciast i tortów - ”Inni rozpaczali otwarcie.

— Mówią coś o pannie Łęckiej. Usłyszeli w szańcach te okrzyki Turcy i zlękli się — i tym bardziej im serca ubyło; łucznik zaś kłaniał się, pełen radości, oficerom i pokazując swą potężną do łopaty podobną dłoń, na której widać było dwie sine plamy, mówił: — Dalibóg, prawda Macie, waćpanowie, świadectwo — Wierzym — wołali wszyscy. Winicjusz przypomniawszy sobie, że człowiek ów zgniótł wczoraj Krotona, przypatrywał się z zajęciem, godnym lubownika areny, jego olbrzymiemu grzbietowi podobnemu do grzbietu cyklopa i potężnym jak kolumny udom. Nareszcie wprawne ucho Wołodyjowskiego dosłyszało coś podobnego do stąpania koni po twardej drodze. Około pół godziny po pierwszej dawce, tuż przed zażyciem następnej, doznałem uczucia lekkiego podniecenia — coś jakby po dwóch kieliszkach wódki albo po małej dozie kokainy. To oto, w nieco przystojniejszy sposób, są wydzieliny starczego dowcipu, to twardszego, to wolniejszego, a zawsze niestrawnego. Wyciągnięty w jedynym fotelu pana Rondonneau, pan WormsClavelin ręką przesyłał ukłon księdzu Guitrel, gdy ten, czarny i tłusty, przesuwał się jak gruby szczur wzdłuż szaf magazynu. Paryż, ostatniego dnia księżyca Chahban, 1714. Krew zbroczyła mu twarz, z oczu szedł ogień, wszystkie myśli w nim zgasły, została tylko jedna, że zginie, lecz Szwedów musi zatrzymać. „Ba już go nie dosięgnę” — rzekł sobie. Jenerał Izrael, graf Waldek i książę za boki trzymali się od śmiechu.

---

rozbior tuszy

Opublikowane 04.05.2021 przez Admin

Wtedy, jak tu u pań bawił cały dzień i nie mógł być w biurze, to je sobie kazał w nocy otworzyć dyżurnemu, zabrał książki i listy do domu i odrobił, co do niego należało. Biblioteka skakała po pokoju. Bo kogo tam nie było Solski, Kamiński, PrzybyłkoPotocka, Mrozowska, OrdonSosnowska, Siemaszkowa, Siennicka, Wysocka, Tarasiewicz, Mielewski, KnakeZawadzki, Roman, Sobiesław, Stanisławski, Jerzy Leszczyński, Zelwerowicz, ileż jeszcze najlepszych dzisiejszych nazwisk. I westchnąwszy głęboko, powiedział: — Oj, z najwyższego dachu w najgłębszy dół. Tymczasem nadszedł Zawiłowski, którego Bigiel przedstawił Połanieckim. Nie tylko jego jednego, ale jego jako jednego z pierwszych obok Sebyły, później Miłosza.

Nie: dzięki Niebu, mózg nie skaził serca i pókim żyw, Hali będzie mym prorokiem. W podwórzu zawył Karo. Jeżeli więc Miłosz swoje zetknięcie z rzeczywistością rozpoczyna: Pośrodku zmilitaryzowanego kraju, w mieście, którego ulicami Przeciągały krzyki nacjonalistycznych pochodów Opowieść — a kończy wnioskiem brzmiącym: Najpiękniejsze ciała są jak szkło przeźroczyste, Najsilniejsze płomienie jak woda, zmywająca zmęczone nogi podróżnych, Najzieleńsze drzewa jak ołów rozkwitły w środku nocy. Smutek, ciasnota, beznadziejność… Jeden Wyspiański umiał to przeczarować na Sztukę, inni wyli z desperacji. Dwie siostry Były kiedyś dwie siostry niezwykle do siebie podobne. — No, to powiedz. Wzgórza były jeszcze we mgle, ale nad wyżyną i miastem niebo oczyściło się zupełnie. Zdawało się, że same promienie słoneczne rozpraszają się w tej świetnej topieli. Zrozumieli grasanci, że ten tylko wyjdzie żyw z owego skrzętu, kto się przebije, więc choć bez ładu i każdy na swoją rękę, jęli się bronić z rozpaczą i wściekłością. Upadł ze strachu na ziemię. — Przepuść do dziecka.

---

tluczek do ziemniakow gastronomiczny

Opublikowane 09.05.2021 przez Admin

Było mi tak, jakby mi ktoś drzazgę wyjmował zębem od widelca. Gdzie te wrota, które by przed nim zamknięto Gdzie lud lub tylko jeden człowiek, który by mu posłuszeństwa odmówił A ponieważ panowanie barbarzyńców wszystkim do sytu obmierzło, żadna zazdrość nie powstałaby przeciw niemu. Niewiele przywiązuję wagi do materii, zapatrywania są mi dość jednakie i zwycięstwo w danym przedmiocie mniej więcej obojętne. — Co ja pocznę — rzekł wreszcie. Kułak, kułak. Niewiele jednak nowych materiałów można było upchnąć w te miejsca, a forsowanie i rozrost przypisów groziłyby tym, że w ciągu wielu kolejnych stronic zajmowałyby one więcej miejsca aniżeli tekst główny. — A czemu to od Szwedów do nas uciekają — Bo i najlichsze stworzenie ma ten dowcip, że nieprzyjaciela od swojego odróżni. Ale że Francja była wtedy chrześcijańska, cierpienia te były dla niej pożyteczne i cenne. Dusze z nich wyszły, a ciał nie mogły rozbudzić ani surmy do bitwy, ani brzęk kielichów do uczty. Wierzaj mi, nie ma nic żałośniejszego, niż czuć, że się powiedziało dobry dowcip, który umiera w uchu głupca. Przynośmy jeno z naszej strony poddanie i posłuszeństwo; jako jest napisano: „Zniweczę mądrość mędrców i powalę roztropność roztropnych. fotele ogrodowe z technorattanu

Około północy chory zaczął majaczyć; rozmawiał z sobą i sprzeczał się zacięcie o nieśmiertelność duszy z czarnym kotem, którego widział siedzącego na krawędzi łóżka.

---

stol chlodniczy ze zlewem

Opublikowane 14.01.2021 przez Admin

Słowem, każda ludzka wiedza ma swoje podstawy przyjęte z góry; przez co sąd ludzki spętany jest ze wszystkich stron. — Niechże im Bóg obudwom przebaczy, a zwłaszcza temu, który krew rozlał… Ludzie wszelako zawsze będą mieli prawo powiedzieć, że oto w chwili największego nieszczęścia, w chwili klęsk i upadku na tę ojczyznę nastawali, a nawrócili się do niej dopiero wtedy, gdy nieprzyjaciołom powinęła się już noga i gdy korzyść własna nakazywała ze zwycięzcą trzymać. Miasto było puste. A znowu te różowe i jak niebo błękitne ptaki były w istocie kwiatami pachnącymi, a zapach, jaki rozsiewały dokoła, wykwitał z ich kielichów w cichych, słodkich dźwięczeniach, co zlewały się razem z pluskaniem źródeł dalekich, z szelestem wyniosłych krzewów i drzew w tajemnicze akordy, w skargi głębokiej tęsknoty. Zawsze przedtem myślałem, że jak to czarne puzderko otworzą, to zeń ognisty diabeł wyskoczy albo naprawdę jakieś cudowne żywe oko błyśnie, albo światłość niezmierna zeń buchnie jak od pioruna, że aż człowieka olśni — a tu nic z tego wszystkiego Owo kawałek jakoby czystego lodu albo też kryształu, z jakiego widziałem czareczkę u pana Spytka, nie taki nawet duży jak gołębie jaje — między dwoma palcami trzyma to pan starosta ku światłu, a wszyscy na to patrzą z okrutną ciekawością, jakby na cudowne zjawisko, że się im oczy aż z powiek wysadzają; zda się, że wszystkie te oczy do tego jednego Oka Proroka na stół wyskoczą Myślę sobie: miły Boże, taka nikczemna rzecz, a tyle krwi dla niej się polało, taki marny kamyczek, a furę złota dano by za niego, gdyby te łzy, co je moja matka wypłakała przez jedną noc po naszym nieszczęściu, na szkło stwardniały, byłby z tego większy kryształ niż ten kamień, a przecie tym kamieniem tysiącom i tysiącom biednych ludzi gorżkie łzy osuszyć by można Pan starosta Mniszech, osoba okazała, w karmazynowej delii, z wysoką sterczącą czupryną jak mleko białą, czerwony bardzo na twarzy, a jakby do złotego koguta podobny, schował brylant do olsterka i tak rzecze: — Kilku panów koronnych, dobrych przyjaciół moich, wstawiało się u mnie za wami, Bedryszko, jako za człowiekiem rycerskim, abym na was łaskaw był i pomógł wam do zbycia tego kamienia, i pisano mi, że się cale na umiarkowanie moje zdajecie. „Czy ona pytałem nie ma takich gustów — Ależ oczywiście, jakto, przecież to wszyscy wiedzą” I natychmiast zjawiał się ton uroczysty, celem stwierdzenia, które było mglistem i wątłem echem owego pierwszego: „Muszę powiedzieć, że ze mną była zawsze bardzo przyzwoita. — Wasza Dostojność najłaskawiej wybaczy; nie tylko czytuję „Dziennik Parmeński”, który wydaje mi się wcale nieźle redagowany, ale uważam wraz z nim, że wszystko, co uczyniono od śmierci Ludwika XIV w roku 1715, jest zbrodnią i głupstwem. To co ulega zmianie, nie zostaje tożsamym; a jeśli nie jest tożsamym, nie jest tym samym: odmienia po prostu swą istotę, stając się nieustannie innym z innego. Ja właśnie jestem teraz chory na taką wyłączność, dzięki której po za Anielką nic mnie nie obchodzi, nic mnie nie zajmuje, o nic nie mogę życia zaczepić. — Pewno, że nie inaczej — mówił na to wuj — ale kto tam wie, czy się i Semenowi nie dostało, bo Żyd ów prawie że jeszcze trzymał w ręce wystrzelony pistolet. To jest, mylę się: kradnę jeszcze jakąś sumkę ponadto, pokrywam bowiem tym sposobem koszt druku moich dzieł.

---

---

---

---